Pochodząca z jednego z krajów europejskich kobieta przyjechała do Norwegii na początku grudnia, by świadczyć usługi seksualne. W tamtym czasie obowiązywała zasada ograniczenia kontaktów społecznych do maksymalnie 10 osób na tydzień. Seksworkerka miała kontakt z co najmniej 20 klientami tygodniowo i składając oświadczenia przed UDI (Urzędem ds. Cudzoziemców) zadeklarowała, iż podejmuje środki ostrożności, pytając zainteresowanych, czy nie wykazują objawów choroby.
Zdaniem urzędników kobieta stanowiła zagrożenie dla zdrowia publicznego, a także siebie i swoich klientów dlatego podjęto decyzję, że powinna opuścić Norwegię.
Firma czy osoba prywatna?
Cytowana przez portal stacji NRK organizacja PION, która reprezentuje interesy osób pracujących w seksbranży, uważa, iż UDI oraz policja zastosowały wobec kobiety niewłaściwe kryteria. Zdaniem organizacji jej działalność powinno się potraktować jako gospodarczą, a nie świadczoną przez osobę prywatną.
- Zasady dotyczące ograniczania pandemii nie mówią, ilu klientów dana firma może mieć w tygodniu – wyjaśnia przedstawicielka PION mediom. - Od firm wymaga się jedynie przestrzegania zasad dystansu społecznego oraz higieny. W tym przypadku policja potraktowała sprawę tak, jakby dotyczyła osoby prywatnej.
W opinii przedstawicielki organizacji osoby pracujące w seksbranży nie mają innego wyjścia, jak pracować, bowiem prawo nie obejmuje ich ochroną ekonomiczną. W żadnym z pakietów kryzysowych rząd nie zaproponował im rekompensaty za utracony podczas pandemii dochód.
Prostytucja w Norwegii
Oferowanie usług seksualnych nie jest w Norwegii karalne, zabronione jest jednak ich kupowanie oraz reklamowanie. Status takich usług nie jest do końca jasny – z jednej strony obcokrajowcy mogą je świadczyć, bowiem nie są one rozumiane jako praca, a z drugiej za czerpane z nich dochody należy odprowadzać podatki. Karalne w Norwegii jest również stręczycielstwo, czyli pośredniczenie w kupowaniu czy sprzedawaniu usług seksualnych.
nrk.no, pion-norge.no, NPORTAL.no
